چند وقتیه که اتفاق های روزانه رو می نویسم
مرتب و مداوم
بعضی روزا طولانی تر و بعضی روزها کوتاه تر
بعضی از دوستام می خونن و نظر هم می دن 
و بعضی دیگه می خونن و از حرفایی که می زنن می فهمم که می خونن
از وقتی که این وبلاگ راه افتاده  حرف زیادی واسه گفتن ندارم
انگار به جز حوادث یومیه،کسی حرفی برای گفتن نداره